Allah – Bóg Księżyca

Religia islamu ma w centrum swojego kultu bóstwo zwane „Allahem.” Muzułmanie twierdzą, że w przed-islamskich czasach Allah był biblijnym Bogiem patriarchów, proroków i apostołów.^[1] Pojawia się zatem kwestia ciągłości.
Roszczenia muzułmanów co do ciągłości stanowią podstawę ich wysiłków zmierzających do nawracania Żydów i chrześcijan. Jeżeli bowiem „Allah” jest częścią strumienia Bożego objawienia w Piśmie św. wówczas jest on kolejnym stopniem biblijnej religii. Stąd powinniśmy wszyscy stać się muzułmanami. Jeśli jednak z drugiej strony okazuje się, że Allah był przed-islamskim pogańskim bóstwem, wówczas roszczenie to nie ma racji bytu.
Religijne roszczenia często upadają w świetle konkretnych dowodów naukowych, jakie na przykład niesie z sobą archeologia. Tak więc zamiast prowadzić niekończące się spekulacje dotyczące przeszłości, przyjrzyjmy się na moment temu, co nauka przedstawia jako materiał dowodowy. Jak przekonamy się, materiał dowodowy wykaże, że bóg Allah był po prostu pogańskim bóstwem. W rzeczywistości był on bogiem księżycem jego żoną bogini słońce, a gwiazdy były jego córkami.
Archeolodzy odkryli świątynie boga księżyca rozrzucone po Bliskim Wschodzie. Zarówno na górzystych terenach Turcji jak i na brzegach Nilu najbardziej rozpowszechnioną religią świata antycznego był kult księżyca. Sumerowie jako pierwsza piśmienna cywilizacja pozostawiła po sobie tysiące glinianych tabliczek opisujących ich wierzenia religijne. Jak wykazali Sjoberg i Hall, starożytni Sumerowie oddawali cześć księżycowemu bogu o różnych imionach. Najpopularniejszymi imionami były: Nanna, Suen oraz Asimbabbar.^[2] Jego symbolem był półksiężyc. Biorąc pod uwagę liczbę eksponatów zachowanych szczątków tego księżycowego boga oczywistym jest, że była to dominująca religia Sumerów.
Kult księżyca był najbardziej rozpowszechnioną religią starożytnej Mezopotamii. Asyryjczycy, Babilończycy i Hakidianie zapożyczyli imię Suen i przekształcili ja na Sin będący imieniem ich głównego bóstwa.^[3] Jak twierdzi profesor Potts „Sin jest imieniem właściwie pochodzenia sumeryjskiego pożyczonym przez Semitów.”^[4]



W starożytnej Syrii i Kanie, księżycowy bóg Sin przedstawiony był zwykle jako półksiężyc. Czasami księżyc w pełni bywał umieszczany nad półksiężycem podkreślając tym wszystkie fazy księżyca. Bogini słońce była małżonką Sina a gwiazdy były ich córkami. Istar była córką boga Sin.^[5]
Ofiary składane księżycowemu bogu opisane są w tekstach Ras Shamra. W tekstach ugaryckich bóg księżyc nazwany jest czasami Kusz. W Persji jak i Egipcie bóg księżyc przedstawiany był na dekoracjach ściennych oraz głowach pomników. Był on sędzią ludzi i bogów.
Jeśli chodzi o ścisłość, świat antyczny pełen jest symboli półksiężyca. Znajdują się one na odciskach pieczęci, stelach, wyrobach garncarskich, amuletach, tabliczkach glinianych, ciężarkach i odważnikach, nausznicach, naszyjnikach, ściennych dekoracjach, itp. W Tell-el-Obeid znaleziono miedzianego cielca z półksiężycem na czole. Bożek z ciałem byka i głową człowieka ma na czole ułożony z muszelek symbol półksiężyca. W Ur stela Ur-Nammu przedstawia symbol półksiężyca na samej górze rejestru bóstw, jako że księżyc był ich głową. Nawet chleb był pieczony w formie półksiężyca jako akt czci księżycowego boga.^[6]
Ur Chaldejskie było tak oddane księżycowemu bogu, że nazywano je czasami Nannar na tabliczkach pochodzących z okresu jego świetności. Świątynia boga księżyca została odkryta w Ur przez Sir Leonarda Woolley’a. Wydobył on na światło dzienne wiele artykułów związanych z kultem księżyca, które obecnie znajdują się w Brytyjskim Muzeum. Haran był kolejnym miastem znanym z oddania kultowi księżyca.
W roku 1950 w Hazor w Palestynie (Północny Izrael) odnaleziono wielką świątynię księżycowego boga. Znaleziono dwa bożki przedstawiające boga księżyca. Każdy z nich przedstawiał siedzącego człowieka z półksiężycem wyrzeźbionym na piersi. Z napisów jakie towarzyszyły bożkom wynika, że były one bóstwami księżycowymi. Kilka mniejszych statuetek odnaleziono w pobliżu, które zidentyfikowano na podstawie inskrypcji jako córki boga księżyca.^[7]
A jak się ma sprawa z Arabią? Jak zauważa profesor Coon, „Muzułmanie notorycznie gardzą zachowaniem tradycji wczesnego okresu pogańskiego i skłonni są przekręcać wymowę przed-islamskiej historii jaką pozwalają zachować nadając jej anachroniczne brzmienie.”^[8]
W dziewiętnastym wieku Arnaud, Halevy i Glaser udali się do południowej Arabii w wykopali tysiące sabeańskich, mineańskich i katabańskich inskrypcji, które następnie zostały przetłumaczone. W latach czterdziestych dwudziestego wieku archeologowie G. Caton Thompson i Carelton S. Coon dokonali niezwykłych odkryć w Arabii. W latach pięćdziesiątych Wendell Phillips, F.W. Albright, Richard Bower i inni kontynuowali wykopaliska w Qataban, Timna i Marib (starożytna stolica Szeby).
Zebrano również tysiące napisów ze skał i ścian znajdujących się w północnej Arabii. Odkryto także tysiące płaskorzeźb i wotywnych mis używanych w kulcie „córek Allaha.” trzy córki Al-Lat, Al-Uzza i Manat czasami są przedstawione wszystkie razem z Allahem, bogiem księżycem przedstawionym jako półksiężyc nad nimi.^[9]
Dowody archeologiczne wykazują, że dominującą religią Arabii był kult księżycowego boga. Stary Testament nieustannie ganił oddawanie czci bogu księżycowemu (vide Pwt. 4,19; Pwt. 17,3; 2Krl. 21:3 i 2 Krl. 21:5; 2 Krl. 23:5; Jer. 8:12; Jer. 19:13; Sof. 1:5). Kiedy izraelici popadali w praktyki bałwochwalcze, był to najczęściej kult księżyca. W czasach starotestamentowych Nabonidus (555-539 prz. Chr.), ostatni król babiloński zbudował Tayma w Arabii jako centrum kultu boga księżyca. Stwierdza Segall „Gwiezdna religia południowej Arabii zawsze była zdominowana Księżycem-bogiem w różnych odmianach.”^[10] Wielu uczonych zauważa, że imię księżycowego boga „Sin” obecne jest w arabskich nazwach takich jak góra Synaj, pustynia Synaj itd.
Kiedy gdzie indziej popularność boga księżyca zmalała, Arabowie pozostali wierni swemu przekonaniu, że księżyc-bóg jest największym ze wszystkich bogów. Mimo że oddawali cześć 360 bożkom w Kabbie, księżyc-bóg nadal pozostawał ich najważniejszym bóstwem. Ostatecznie Mekka została zbudowana jako sanktuarium dla boga-księżyca. To ona właśnie sprawiła, że Mekka była najświętszym miejscem pogańskiej Arabii.
W 1944 roku G. Caton Thompson w swojej książce Groby i Księżycowe świątynie Hureidhy przedstawiła swoje odkrycie świątyni boga-księżyca w południowej Arabii. Znaleziono symbole półksiężyca i nie mniej jak 21 inskrypcji z imieniem Sin w ruinach świątyni.^[11] Znaleziono również posąg, który być może jest właśnie owym księżycowym bożkiem. Inni znani archeologowie później potwierdzili to.^[12]
Materiał zebrany na miejscu wykopaliska potwierdza, że świątynia była czynna w czasach chrześcijańskich. Dowody pochodzące zarówno z północnej i południowej Arabii pokazują, że kult księżyca-boga był nie tylko aktywny w czasie Mahometa, ale że był to główny kult religijny.
Według rozlicznych inskrypcji imię boga-księżyca było Sin, jednak jego tytuł al-ilah oznaczający bóstwo sugerował, że był on głównym bóstwem wśród wielu bogów. Jak zauważył Coon „Bóg Il albo Ilah początkowo był fazą Księżyca-boga.”^[13]
Księżycowy bóg zwany al-ilah, bóg, został skrócony do formy Allah już w przed-islamskich czasach. Pogańscy Arabowie dawali imię Allah swoim dzieciom. Tak było na przykład z ojcem Mohameta i jego wujem. Fakt ten dowodzi, że Allah był tytułem boga-księżyca już w czasach Mahometa. Profesor Coon kontynuuje: „Podobnie, pod wpływem Mahometa, mało znany Ilah staje się Al-Ilahem, Bogiem czy jak kto woli Allahem, Najwyższym Bytem.”^[14]
Fakt ten jest odpowiedzią na następujące pytania: „Dlaczego Allah nie jest zdefiniowany w Koranie?” oraz „Dlaczego Mohamet zakładał, że pogańscy Arabowie wiedzieli już kim był Allah?”
Mohamet został wychowany w religii księżycowego boga Allaha. Jednak posuną się on o krok dalej niż jego pogańscy współplemieńcy arabscy. Podczas gdy wszyscy oni wiedzieli że Allah (bóg-księżyc) jest największy ze wszystkich bóstw w ich panteonie, Mohamet zdecydował, że Allach był nie tylko największym, ale jedynym bogiem.
Właściwie powiedział on: „Słuchajcie, wierzycie przecież, że Allach (bóg-księżyc) jest największym ze wszystkich bogów. To czego chcę, to to, żebyście przyjęli, że jest on jedynym bogiem. Nie odbieram wam Allaha, którego znacie i czcicie. Odbieram jedynie jego żonę i córki oraz wszystkich innych bogów.”
Politeistyczny kontekst kultu Allaha widoczny jest również z pierwszego zdania muzułmańskiego credo: „Allah jest największy.” Arabskie słowo dobitnie podkreśla kontrast między większym a mniejszym.
Prawdą jest również, że pogańscy Arabowie nigdy nie zarzucali Mahometowi, że ogłasza on im innego Allaha od tego, którego już znali i czcili. Stąd „Allah” był bogiem-księżycem jak wykazują archeologiczne dowody.
Tak więc Mohamet usiłował osiągnąć swój cel na dwa sposoby. Poganom mówił, że wierzy w księżycowego boga Allaha. Żydom i chrześcijanom mówił, że Allah jest także ich Bogiem.
Jednak Żydzi i chrześcijanie wiedzą lepiej i odrzucili jego Allaha jako fałszywego boga.
Al-Kindi, jeden z wczesnych chrześcijańskich apologetów przeciw islamowi, wykazał, że islam i jego bóg Allah nie pochodzą z Biblii lecz od pogańskich Sabean. Nie czcili oni Boga Biblii ale księżycowego boga i jego córki al-Uzza, al-Lat i Manat.^[15]
Dr Newman podsumowuje swoje studium wczesnych debat chrześcijańsko-muzułmańskich następującym stwierdzeniem: „Islam okazał się być odrębną i antagonistyczną religią, która powstała z bałwochwalstwa.”^[16] Islamista Cesar Farah konkluduje: „Nie ma więc powodu, aby przyjąć, że idea Allaha przekazana została muzułmanom od chrześcijan i Żydów.”^[17]
Arabowie oddawali cześć księżycowemu bogu jako najwyższemu bóstwu. Jednak to nie był biblijny monoteizm. Podczas gdy bóg-księżyc był największym spośród innych bogów i bogiń, jednak nadal był to politeistyczny panteon bóstw. Teraz, kiedy odkryto wykopaliska księżycowych bożków nie sposób dłużej unikać faktu, że Allah był pogańskim bogiem w przed- islamskiej epoce.
Czy nie zastanawia więc, że symbolem islamu jest półksiężyc? Że znajduje się on na szczytach minaretów i meczetów? Że jest on na flagach państw islamskich? Że muzułmanie poszczą przez cały miesiąc, który rozpoczyna i kończy się pojawieniem się na niebie półksiężyca?

Wniosek
Pogańscy Arabowie czcili księżycowego boga Allaha modląc się w stronę Mekki kilka razy dziennie, odbywając pielgrzymkę do Mekki, okrążając biegiem świątynię boga księżyca zwaną Kabba, całując czarny kamień, zabijając zwierzę na ofiarę dla księżycowego boga, rzucając kamieniem w diabła, poszcząc przez cały miesiąc rozpoczynający i kończący się pojawieniem się sierpu księżyca, dając jałmużnę biednym, itd.
Twierdzenie muzułmanów, że Allah jest bogiem Biblii, i że islam powstał z religii proroków i apostołów rozpada się w świetle konkretnych, niekwestionowanych dowodów archeologicznych. Islam nie jest niczym innym, jak tylko ożywieniem starożytnego kultu boga księżyca. Zapożyczył on symbolikę, obrzędy , ceremonie, a nawet imię swego boga od pogańskiej religii księżyca. Jako taki jest więc czystym bałwochwalstwem i musi pozostać odrzucony przez wszystkich, którzy trzymają się Tory i Ewangelii.

Przypisy
_[1] Ahmed Deedat, What Is His Name? (Durban, SA.: IPCI, 1990). Deedat argumentuje, że „Allah” jest biblijnym imieniem Boga na podstawie słowa „Alleluja”, które jak twierdzi dało początek „Allah-lujah” (p. 37). Dowodzi on przez to swojej nieznajomości języka hebrajskiego. Boże imię „jah” poprzedza czasownik „chwalić.” Jego inne „biblijne” argumenty są równe absurdalne. Utrzymuje on również, że słowo „Allah” nigdy nie ulegało sfałszowaniu pogaństwem. „Allah jest unikalnym imieniem jedynego Boga … nie można utworzyć żeńskiej formy Allaha” (p. 32). Nie wspomina on nic swoim czytelnikom, że jedna z córek Allaha miała na imię „Al-Lat,” co jest żeńską formą słowa „Allah.”
_[2] Mark Hall, A Study of the Sumerian Moon-god, Nanna /Suen, Ph.D.,, 1985, University of PA.
_[3] Austin Potts, The Hymns and Prayers to the Moon-god, Sin, Ph.D., 1971, Dropsie College, p. 2.
_[4] Ibid., p. 4.
_[5] Ibid., p. 7.
_[6] Ibid., pp. 14-21.
_[7] Yigal, Yadin, Hazor (New York: Random House, 1975; London: Oxford, 1972; Jerusalem: Magnes, 1958).
_[8] Carleton S. Coon, Southern Arabia (Washington, D.C.: Smithsonian, 1944), p. 398.
_[9] Północno Arabskie wykopaliska archeologiczne dyskutowane w: Isaac Rabinowitz, „Aramaic Inscriptions of the Fifth Century” (JNES, XV [19561, 1-9); "Another Aramaic Record of the North Arabian goddess Han'Llat" (JNES, XVIII 119591,154-55).
Edward Linski, "The goddess Atirat in Ancient Arabia, in Babylon and in Ugarit: Her Relation to the Moon-god and the Sungoddess" (Orientalia Lovaniensia Periodica, 3; 101-09).
H.J. Drijvers, "Iconography and Character of the Arab goddess Allat," znajduje się w: Etudes Preliminaries Aux Religions Orientales Dans L'Empire Roman (ed. by Maarten J. Verseren [Leiden: Brill, 1978], pp. 331-51).
_[10] Berta Segall, „The Iconography of Cosmic Kingship” (The Art Bulletin, vol. xxxviii, 1956), p. 77.
_[11] G. Caton Thompson, The Tombs and Moon Temple of Hureidha (Oxford: Oxford University Press, 1944).
_[12] Patrz: Richard Le Baron Bower, Jr., i Frank P. Albright, Archeological Discoveries in South Arabia (Baltimore: Johns Hopkins University Press, 1958), p. 78ff.; Ray Cleveland, An Ancient Southern Arabian Necropolis (Baltimore: John Hopkins University Press, 1965); Nelson Gleuck, Deities and Dolphins (New York: Farrar, Strauss and Giroux, 1965).
_[13] Coon, Southern Arabia, p. 399.
_[14] Ibid.
_[15] Three Early Christian-Muslim Debates (ed. by N.A. Newman [Hatfield, PA.- I.B.R.I., 19941, pp. 357, 413, 426).
_[16] Ibid., p. 719.
_[17] Caesar Farah, Islam: Beliefs and Observations (New York: Barrons, 1987), p. 28.


Tekst ten jest fragmentem książki: Robert Morey „ISLAMSKA INWAZJA. Konfrontacja najbardziej rozprzestrzeniającej się religii świata„.


źródło: http://messiahiscoming.pl/allah-bog-ksiezyca/