"Idzie jesień a razem z nią wiele infekcji. Chciałbym opisać kilka ziół które można stosować jako naturalne antybiotyki.
Ziołowe antybiotyki są od dawna stosowane przez zielarzy mogą one łatwo zwalczyć przeziębienia lub grypy. Jak się okazuje naturalne antybiotyki są bardzo skuteczne i mimo tego że co roku wirusy mutują i stają się odporne na syntetyczne antybiotyki, to naturalne są nadal skuteczne, ale to właśnie jest mądrość natury, której nigdy nie zrozumiemy.
Na początek kilka podstawowych informacji, a następnie opisze kilka ziół i ich zastosowanie.
Uwaga: Nie wszystkie bakterie są szkodliwe - wiele z nich jest niezbędna dla naszego zdrowia i dobrego samopoczucia. Zawsze należy zachować ostrożność przy użyciu ziołowych antybiotyków, tak jak w przypadku farmaceutycznych antybiotyków.
Co to jest antybiotyk?
Antybiotyki, jest to grupa leków mających zdolność niszczenia bakterii lub hamowania ich wzrostu. Antybiotyki nie działają (lub działają w znikomy sposób) na zdrowe komórki organizmu. Początkowo otrzymywane były z hodowli gł. grzybów czy bakterii, obecnie wiele z nich wytwarza się sztucznie.
Jak bakterie stają się oporne na antybiotyki?
Odporność na antybiotyki jest cechą genetyczną, tak jak brązowe włosy i zielone oczy, ale w przeciwieństwie do tych cech, odporność bakterii na antybiotyki przenosi się bardzo szybko od jednej bakterii na drugą. W jakiś sposób (i jak rozumiem, naukowcy wciąż próbują to rozgryźć) bakterie komunikują się ze sobą i to bardzo szybko, a dzięki tej komunikacji są w stanie przenieść pewne cechy przetrwania czyli uodparniają się na antybiotyki.
Czym ziołowe antybiotyki różni się od farmaceutycznych antybiotyków?
Wiele antybiotyków farmaceutycznych są związkami jedno chemicznymi - penicyliny jest penicylina, tetracykliny jest tetracyklina i tak dalej. To sprawia, że bakterie łatwiej przystosowują się i uodparniają na działanie danego antybiotyku. W przeciwieństwie do tego, zioła są znacznie bardziej skomplikowane. Czosnek zawiera ponad 33 związków siarki, 17 aminokwasów i tuzin innych związków. Krwawnik ma ponad 120 zidentyfikowanych związków. Jak widać w roślinach, związków jest o wiele więcej niż jeden. Suma tych związków współpracuje ze sobą, co powoduje większą skuteczność działania ziół.
Top 10 Antybiotykowych Ziół
To tylko niektóre z naturalny antybiotyków, które możemy stosować w nadchodzącym czasie.
· Aloes
· Echinacea
· Eukaliptus
· Czosnek
· Imbir
· Grapefruit Seed Extract
· Jałowiec
· Lukrecja
· Szałwia
· Piołun
Aloes, Biostymina, Extractum Aloe.
Składniki: antraglikozydy - aloina -5-40%, aloinozydy A i B, aloe-emodyna - 1%, polisacharydy, białka, aminokwasy, żywice. Zagęszczony sok z aloesu nosi nazwę alony.
Działanie: pozajelitowo - zwiększa liczbę limfocytów B i syntezę przeciwciał. Po podaniu doustnym: odżywcze, tonizujące, żółciopędne, żółciotwórcze, pobudzające trawienie. Alona w małych dawkach (do 50 mg) działa pobudzająco na wydzielanie soków trawiennych, pobudza apetyt, przyśpiesza trawienie. W większych dawkach (300-1000 mg) działa przyczyszczająco (w ciągu 9-12 godzin od podania). Wzmaga ukrwienie narządów jamy brzusznej i miednicy, przez co nie jest zalecany dla kobiet w ciąży i podczas menstruacji. Sok aloesowy wykazuje działanie bakteribójcze. Likwiduje przebarwienia, wypryski i wysięki skórne. Działa wygładzająco na przerosłe blizny.
Wskazania: stany zapalne układu oddechowego, niedobór Ig, stany zapalne w obrębie gałki ocznej, zapalenie przydatków, przewlekłe choroby skórne, rekonwalescencja.
Preparaty aloesowe stosuje się doustnie, na skórę i pozajelitowo. W leczeniu trądzików i niedoborów odpornościowych zaleca się preparaty pozajelitowe, a nie doustne. Enzymy przewodu pokarmowego unieczynniają (trawią) składniki immunopotencjalizujące.
Miejscowo zastosowane preparaty aloesu (maście, żele, roztwory, nalewki) działają odkażająco, przeciwzapalnie i ściągająco. Pobudzają regeneracje naskórka i ziarninowanie tkanki łącznej właściwej. Dzięki temu przyśpieszają gojenie krostek i grudek oraz ran powstajacych podczas wyduszania zaskórników i pryszczy. Najefektywniej działa świeży sok aloesowy i wodne wyciągi z aloesu. Wyciągi alkoholowe nie przynoszą tak dobrych efektów, bowiem alkohol niszczy białkowe biostymulatory i enzymy.
Pozajelitowo zalecam Biostyminę lub Extractum Aloe(ampułki) - domięśniowo 1 ampułka 1 raz w tygodniu, przez 10-15 tygodni. Po miesięcznej przerwie kurację warto powtórzyć. Terapia aloesowa domięsniowa uodparnia organizm na infekcje, regeneruje i wzmacnia go ogólnie. Przyśpiesza wyleczenie wielu przewlekłych chorób skóry, oczu, układu rozrodczego i oddechowego (stany zapalne, zakażenia).Extractum Aloe w ampułkach jest produkowany w wielu krajach Europy, u nas popularne są produkty ukraińskie i rosyjskie. Biostymina została opracowana przez prof. J. Muszyńskiego. W dawnym ZSRR Extractum Aloe był produkowany wg metody Fiłatowa.
Ampułkowe preparaty aloesowe można stosować na skórę do smarowania zmian chorobowych lub całej skóry twarzy i szyi.
W lecznictwie wykorzystywane są głównie 3 gatunki jeżówki: jeżówka (rotacznica) purpurowa Echinacea purpurea Moench, jeżówka wąskolistna Echinacea angustifolia De Candolle (Brauneria angustifolia Heller) i jeżówka blada Echinacea pallida Nutt. (Brauneria pallida Heller).
Rodzaj Echinacea należy do rodziny złożonych Compositae (Asteraceae) i rzędu astrowców (Asterales). Jeżówki, czyli rotacznice, albo czesłoty pochodzą z Ameryki Północnej. Dla celów leczniczych są uprawiane w Europie i w Azji.
Jeżówki są wykorzystywane od dawna (od ok. 400 lat) w ziołolecznictwie ludowym przez Indian (Siuksowie, Dakoci) do leczenia krwawiących, trudno gojących (sączących się) i zakażonych ran, błonicy, kiły, szkarlatyny, malarii i wielu innych chorób objawiających się gorączką.
Od 1902 roku jeżówki zaczęto stosować do wytwarzania leków homeopatycznych. Na początku XX wieku zwrócono także uwagę na immunostymulujące właściwości wyciągów z jeżówki. W 1910 roku zaobserwowano, że jeżówka zwiększa liczbę białych ciałek krwi.
Największą popularność - jako środek uodporniający i regenerujący organizm - jeżówka zyskała w latach dwudziestych i trzydziestych XX wieku w Niemczech, Anglii, Francji i w Stanach Zjednoczonych. Po wprowadzeniu do lecznictwa sulfonamidów i antybiotyków znaczenie jeżówki poważnie zmalało i zostało ograniczone raczej do ziołolecznictwa ludowego. W sposób naukowy jeżówką zainteresowano się ponownie w latach siedemdziesiątych XX wieku.
W Polsce jeżówka zyskała popularność dopiero na początku lat dziewięćdziesiątych XX wieku.
Surowiec farmaceutyczny
W lecznictwie stosuje się wyciągi alkoholowe, olejowe i wodne (Extractum Echinaceae) z korzenia i ziela jeżówki – Radix et Herba Echinaceae. W Niemczech i w Szwajcarii produkowanych jest około 200 nowoczesnych preparatów zawierających ekstrakt z jeżówki. W Polsce zostało zarejestrowanych około 15 preparatów jeżówkowych.
Działanie farmakologiczne
Ekstrakt z jeżówki przyśpiesza przemianę materii, działa immunostymulująco, przeciwbakteryjnie, przeciwwirusowo, przeciwgrzybiczo, przeciwbólowo, rozkurczowo, żółciotwórczo, żółciopędnie, napotnie, przeciwgorączkowo, przeciwzapalnie, przeciwwysiękowo; pobudza wydzielanie soku żołądkowego, trzustkowego i jelitowego; stymuluje procesy regeneracyjne. Hamuje aktywność hialuronidazy, chroniąc przed degradacją połączenia międzykomórkowe, błony komórkowe oraz strukturę proteoglikanów i kolagenu. Będąc inhibitorem hialuronidazy uniemożliwia penetrowanie tkanek przez drobnoustroje patogenne. Pobudza fagocytozę makrofagów i granulocytów, wzmaga liczbę i aktywność limfocytów grasicozależnych T i limfocytów NK (Natural Killer). Zwiększa wydzielanie interferonu. Flawonoidy i niektóre glikozydy fenolowe zawarte w jeżówce hamują wydzielanie histaminy, leukotrienów i prostaglandyn, tłumiąc procesy zapalne i wysiękowe oraz im zapobiegając; jednakże efekt ten zależy od stosunków ilościowych poszczególnych składników i wypadkowej ich działania. Pobudza chondroblasty, osteoblasty, fibroblasty do syntezy włókienek kolagenowych i elastynowych. Pobudza czynność keratynocytów i komórek Langerhansa tkanki nabłonkowej. Komórki Langerhansa prezentują antygeny limfocytom i wydzielają cytokiny. Preparaty z jeżówki zwiększają więc odporność ogólną oraz miejscową. Echinakozyd jest fitoncydem, czyli substancją o działaniu bakteriostatycznym. 6 mg echinakozydu odpowiada sile 1 jednostki penicyliny. Szczególnie wrażliwe na jeżówkę są gronkowce i paciorkowce.
Jeżówka zawiera składniki będące naturalnymi „wymiataczami” wolnych rodników i nadtlenków. Dzięki temu chroni białka i kwasy nukleinowe przed uszkodzeniem (np. mutacjami). Zatem stabilizuje strukturę polimerów białkowych i glikoproteinowych. Działanie ochronne i regeneracyjne jeżówki dla białek i preteoglikanów tkankowych zostało wykorzystane w kosmetologii i dermatologii.
Przeciwwskazania
Jeżówki nie należy podawać równocześnie z lekami immunosupresyjnymi, w tym także z glikokortykosteroidami. Odradzam także podawanie preparatów z jeżówki kobietom ciężarnym. Teoretycznie jeżówka może spowodować wytłumienie tolerancji immunologicznej dla płodu i tym samym wyzwolić niewskazane procesy agresji immunologicznej w stosunku do płodu. Preparatów jeżówki nie powinny zażywać osoby cierpiące na choroby autoimmunologiczne oraz w przebiegu, których występują procesy autoagresji immunologicznej. Nie podawać chorym na białaczkę i AIDS. Nieliczni ludzie wykazują uczulenie na składniki jeżówki, co objawia się opuchnięciem twarzy, świądem, rumieniem, pokrzywką skórną i podrażnieniem nerek.
Wskazania
Preparaty z jeżówki są stosowane w leczeniu chorób wirusowych (np. grypa, przeziębienie, opryszczka, odra, ospa, półpasiec, różyczka), chorób bakteryjnych (np. angina, płonica, błonica, róża, zakażenia mieszane układu oddechowego, zatok obocznych nosa i układu pokarmowego, trądzik, czyraczność, choroby weneryczne) i chorób grzybiczych (np. kandydozy, kryptokokozy skórne i układowe). Jeżówka zalecana jest w terapii uzupełniającej chorób pasożytniczych. Ponadto jako środek wzmagający odporność organizmu na choroby i do leczenia trudno gojących się ran, oparzeń, odmrożeń, odleżyn i owrzodzeń. Preparaty galenowe z jeżówki są skuteczne w leczeniu i w profilaktyce dyskinez dróg żółciowych, zaburzeń trawiennych, niektórych alergii, zapalenia dziąseł, przewlekłych stanów zapalnych układu rozrodczego i moczowego.
Preparaty i stosowanie
W ziołolecznictwie ludowym wykorzystuje się nalewkę, macerat, sok, maść, napar z ziela lub korzenia jeżówki. Spośród wymienionych gatunków, najmniejszą aktywność wykazuje jeżówka blada. Nalewkę z jeżówki Tinctura Echinaceae można sporządzić zalewając rozdrobniony suchy korzeń lub ziele alkoholem 40-50% w proporcji 100 g masy roślinnej na 500 ml rozpuszczalnika. Bardziej stężony alkohol niszczy wiele czynnych składników jeżówki. Surowiec należy wytrawiać 7 dni, po czym przefiltrować i przechowywać w ciemnym chłodnym miejscu. Tak sporządzoną nalewkę należy zażywać 2-3 razy dz. po 5 ml. Profilaktycznie nalewkę przyjmuje się 3 razy w tygodniu po 5 ml. Macerat Maceratio Echinaceae z jeżówki sporządza się zalewając 1 cz. zmielonych świeżych korzeni lub ziela jeżówki 3 cz. przegotowanej wody. Wytrawianie wodą powinno trwać około 6 godzin, po czym wyciąg poddaje się filtrowaniu. Macerat jest preparatem nietrwałym, który trzeba przechowywać w lodówce, maksymalnie przez 3 dni. Macerat dawkuje się 3 razy dz. po 100 ml; warto go osłodzić miodem tuż przed zażyciem. Zalecany jest w chorobach przeziębieniowych i skórnych. Napar Infusum Echinaceae przygotowuje się z suchego rozdrobnionego ziela lub korzenia: 1 łyżkę suszu zalać 200 ml wrzącej wody; odstawić na 20 minut; przecedzić. Zażywać 2-3 razy dz. po 100-200 ml. Napar warto osłodzić miodem. Odwar z jeżówki nie jest polecany z powodu dużej wrażliwości składników czynnych na dłuższe podgrzewanie. Maści z jeżówki Unguentum Echinaceae zawierają ekstrakt (1 cz. surowca roślinnego na 1 cz. rozpuszczalnika), sok lub starannie utarte świeże ziele (albo korzeń) jeżówki w podłożu tłuszczowym (tłuszcz zwierzęcy). Zawartość jeżówki w maści tradycyjnej wynosi 15-20%.
Przemysł farmaceutyczny dostarczył nowoczesne i wygodne w użyciu preparaty z jeżówki: tabletki, kapsułki, krople, syropy, maści, żele na skórę i błony śluzowe. Niektóre preparaty płynne z jeżówki oparte na są wyciągu glicerynowo-etanolowym z surowca lub są roztworem zagęszczonego, albo suchego ekstraktu w tej mieszance rozpuszczalników. Kapsułki i tabletki zawierają suchy ekstrakt, sproszkowane ziele lub korzeń jeżówki. Dawki sproszkowanej rośliny (proszek w kapsułkach lub tabletkowany) wynosi 500-2000 mg 2-3 razy dz. Dawki ekstraktu suchego z jeżówki wynoszą 200 mg 3 razy dz. Zawartość ekstraktu z jeżówki w maściach i kremach fabrycznych wynosi 5-10%. Przemysł kosmetyczny dostarcza kremy, toniki, mleczka i serum zawierające ekstrakty z jeżówki.Preparaty z jeżówki trzeba stosować regularnie i przez dłuższy czas. Efekty lecznicze są widoczne po około 3-4 tygodniach. Po miesięcznej kuracji polecane jest zrobienie 14 dniowej przerwy w przyjmowaniu jeżówki.
"źródło: http://naszecialo.blogspot.co.uk/2013/09/naturalne-antybiotyki-na-jesienne-soty.html
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
"Błogosławieni pokój czyniący, albowiem oni synami Bożymi będą nazwani."
Uwaga: tylko uczestnik tego bloga może przesyłać komentarze.